Maddi olarak kaybedilen her şeyi yeniden kazanabilir insan, ama ne kaybettiği samimiyeti ne de o zamanın ruhunu bir daha ne kazanabilir ne de geri getirebilir. Ve hep eskiden şöyleydi diye başlar söze. Çünkü güzel olan ne varsa eski de yaşamıştır, eski diye bırakmıştır. Birikmiştir anı olarak kalbinin, zihninin bir köşesinde. Bekler ki birileri meseleleri açsın, o da anlatsın.  İnsan bir kere sarsılmaya görsün dünya sarsılır, dünyası sarsılır. Bir daha toparlanmaya vakit bulamaz, zaman da sarsılır. Bir süre sonra insanın düzensizliği arzuların düzensizliğine dönüşür, arzuları kısa süreli gibi gözükür ama arzular alışkanlığa dönüşünce saatler ve zaman gerçek bir “dinmiş” gibi yaşanmaya başlar. Yaşadıkça günah sayılan düşünceleri fırtınaya dönüşür ve bunları kolay kolay kimse durduramaz. Oysa dürüstlük inancından başka neyi olur ki insanın, onu da yitirdikten sonra yıkıntıya döner, savrulmaya başlar aldatmanın aldatılmanın kıyılarında. Bütün hayatını vicdanın katı ölçüleriyle tartmaya çalışan ölümden çok günah işlemekten korkan birisi için vaat edilen hiçbir şeyin ehemmiyeti olmaz. Hiçbir iyilik boğucu sessizliklere, zifiri karanlıklara ve çirkin gerilimlere kurban olmamıştır. İşte bu yüzden suçsuz insanı hangi düşünceden olursa olsun savunmak, suçlu kendinden bile olsa karşısında durmak huzur için yeter de artar bile. Belki bugün yaşanılan en büyük sıkıntı samimiyetin, dürüstlüğün, düşte yaşanılan davranışlar olduğunun dayatılmasıdır. İyi insanlar, vicdani dostluklar insanı berrak bir ruha, geniş gökyüzüne,  özgür yolculuklara çıkarır. Yapılacak her iyi şey bir yanlışlığı düzeltir ya da hayata atılan ilk kalıcı güzel adım olacaktır. Tarihin akışı devam etsin, insan kendinin farkına varsın diye, her iyilik daim olsun diye insan kalmak…